1- اعلان فوری آتش بس بین کلیه ی نیروهای دو کشور در زمین، هوا و دریا.

2-  تشکیل کمیسیون نظارت بر آتش بس و عقب نشینی تحت نظر یک مرجع مرضی الطرفین یا دبیرکل ملل متحد.

3- عقب نشینی نیروهای دو کشور تا پشت مرزهای مشخص شده در پروتکل های راجع به علامت گذاری مجدد مرز زمینی ایران و عراق و پروتکل راجع به تعیین مرز رودخانه ای بین ایران و عراق و صورتجلسات نقشه ها و عکسبرداری های هوائی ضمیمه ی آن دو که بامضای دو طرف رسیده است. زمان لازم برای عقب نشینی به مرزهای بین المللی مذکور به تشخیص کمیسیون نظارت بر آتش بس، قبل از اعلان آتش بس تعیین می شود.

4- مبادله ی کلیه اسرای جنگی، حداکثر در ظرف سه ماه پس از اعلان آتش بس با رعایت مقررات بین المللی، تحت نظر صلیب سرخ بین المللی.

5- ارجاع مساله تعیین خسارت های ناشی از جنگ به دیوان بین المللی لاهه جهت تعیین خسارت های ناشی از جنگ و نحوه ی تادیه ی حقوق ایران. رای دیوان در این مورد لازم الاجرا خواهد بود.
6- تعهد طرفین به فراهم نمودن موجبات بازگشت پناهندگان و رانده شدگان دو کشور به یکدیگر، با اعلام عفو عمومی و تضمین امنیت مالی و جانی آنها.
7- تنظیم قرارداد قطعی صلح بین دو کشور، بر مبنای احترام کامل به حاکمیت و استقلال ملی، تمامیت ارضی، عدم مداخله در امور داخلی یکدیگر، حسن همجواری و مصونیت مرزها از تجاوز.
* طرح حاظر در یک مقدمه و 7 بند باتفاق آراء در شورای ملی مقاومت بتصویب رسیده است.
مسئول شورای ملی مقاومت
مسعود رجوی
61/12/22

یادم هست حتی یک سال و چند ماه بعد از امضاء برنامه ی دولت موقت، آن روزی که خمینی فرمان پوچ 8ماده ای را صادر کرد، پس از انتشار خبر، اولین واکنش بنی صدر در برابر خود من این بود که گفت: دیدید! هی به شما می گفتم که خمینی آخرش این حرف ها را خواهد زد و شما می گفتید نخیر ...

در مقابل، من فقط لبخند زدم و گفتم: بله!

البته در آن اوائل بنی صدر امثال رفسنجانی را "میانه رو" نمی شناخت و به قول خودش به "جناح چپ نهضت آزادی" و امثال اینها بسنده می کرد. اما یک سال بعد در مورد شخص بازرگان نیز به کرات اصرار می نمود.