بنی صدر حتی پس از امضای برنامه ی شورا نیز از خط جذب "میانه روها"ی داخل رژیم دست بردار نبود. کماکان فکر می کرد شاید خمینی یکروز کوتاه بیاید و ناگزیر به همان وضعیت اولیه اش در آغاز انقلاب برگردد. حال اینکه از نظر ما این تمایل چیزی جز بیان شرمگینانه ی تمایل خود بنی صدر برای رجعت به داخل رژیم نبود.

بعضی وقت ها از او می پرسیدم آخر تقصیر ما چیست، این آقایان خودشان ماندن در آنجا را ترجیح داده اند، اگر آنها هم بعد از 30 خرداد بیرون می آمدند و خود را می رساندند، کسی که مانعشان نبود ...

در اینگونه موارد گاه بنی صدر می گفت: پس معلوم می شود که تقصیر شماست که شورائی درست کرده اید که کسی نمی آید ... و یا می افزود باید اخلاق و بیانتان را درست کنید تا اعتماد کنند و بیایند.

گفتم ای آقای بنی صدر! هنوز برای شما روشن نیست که بازرگان کدام طرف است!؟

اما باز هم بنی صدر از پا ننشست و در پائیز سال 61 مجددا مسئله ی بازرگان و مقوله ی "حُرّ" شدن را در یکی از جلسات شورا همراه با انتقاد به شیوه های برخورد مجاهدین مطرح کرد. در جلسه ی روز بعد که خود بنی صدر حضور نداشت، اغلب اعضای شورا در نظرخواهی نهائی بر این بودند که نه تنها نباید بدنبال امثال بازرگان رفت، بلکه باید موضع قاطع و مشخصی نیز اتخاذ نمود. اما ماه بعد باز هم بنی صدر مسئله را در جلسه ی شورا پیگیری نمود. از آنجا که در رابطه با ابعاد تحلیلی و اصولی بحث به هیچ وجه قانع نمی شد و در مواضعش پای می فشرد، برخی از اعضای شورا مسئله را از جنبه ی عملی آن در مقابلش بازگشودند و گفتند که این تلاش ها عملا نیز بی فایده است. دست آخر همگی به خاطر حفظ رضایت آقای بنی صدر هم که شده به این تن دادیم که خود او برود و به عنوان یک ماموریت شورائی، بازرگان را از خمینی جدا کند و بکشد خارج از کشور. فکر می کنم بسیاری از ما می دانستیم که این ماموریت در حقیقت آب در هاون کوبیدن است! اما هیچیک از ما در آن تاریخ نمی دانست که تقریبا یکسال و نیم بعد (مرداد 63) آقای بنی صدر که در جذب بازرگان شکست خورده بود پا را فراتر گذاشته و با نامه نگاری به خمینی، به جذب خود او خواهد پرداخت!! ...